Σήμερα, έπειτα από αρκετούς μήνες, γεγονότα, στιγμές, θα ήθελα να ξεκινήσω με αυτό το ποίημα του Δροσίνη που το θυμήθηκα και γέμισε τα μάτια μου δάκρυα. Δάκρυα ναι, γιατί θυμήθηκα τι σημαίνει πίστη και αναρωτήθηκα πόση από αυτήν την πίστη διαθέτω. Δάκρυα, γιατί στεναχωριέμαι όταν διαβάζω, ειδικά στο ίντερνετ, σχόλια διάφορων ανθρώπων σε ποικίλες αναρτήσεις και άρθρα που μπορεί να περιγράφουν τη δράση ενός Αγίου, τη ζωή του, τα θαύματά του κτλ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ειναι τόσο δύσκολο να αφήσουν ήσυχους όλους εμάς που τα πιστεύουμε (κατά τη γνώμη τους σαν ηλίθιοι) και θέλουμε να τα διαβάσουμε χωρίς πικρόχολα σχόλια για αγύρτηδες παππάδες και λωποδύτες θρήσκους που βρίσκουν πάτημα στον πόνο του ανθρώπου.
Από όσα ξέρω εγώ, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο καθένας έχει μεγαλώσει κάπως, έχει μάθει κάπως, έχει ζήσει κάπως. Τα βιώματα και τα συναισθήματά μας μας κάνουν αυτό που είμαστε. Είτε πιστεύουμε είτε όχι. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να πιστέψει στον Θεό μου, γιατί λοιπόν οι άλλοι πρέπει να μου πετάνε τόσο αναίσχυντα στη μούρη τα δικά τους άθεα σχόλια; Σχολιάζουν ναι, δικαίωμά τους, αλίμονο. Δεν θα μπω ποτέ στον κόπο να τους απαντήσω, όχι γιατί είμαι υπεράνω, αλλά γιατί ξέρω ότι κάποιος που δεν θέλει να πιστέψει, δεν θα πιστέψει ποτέ. Αν δεν έχει την καρδιά του ανοιχτή να νιώσει το θαύμα, δεν μπορώ να του την ανοίξω με το ζόρι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσεύχομαι να ζήσει την αλλαγή, να ζήσει το θαύμα, να πιστέψει στην ψυχή του κι όχι επειδή είδε κάτι μπροστά του χειροπιαστό.
Ο Θεός, ο δικός μου Θεός, είναι βίωμα, δεν εξηγείται με λόγια, δεν φιλτράρεται από τη λογική, δεν χαλιναγωγείται με την σκέψη. Όταν έχεις νιώσει την αύρα του αγγέλου σου στο δωμάτιο, όταν έχεις αφεθεί σε άλλα χέρια να κάνουν αυτό που εσύ δεν φτάνεις να κάνεις, τι να εξηγήσεις με λόγια; Εξηγείται ο αέρας που αναπνέεις; Εξηγείται η αγάπη που νιώθεις; Όχι! Κι όλα αυτά για μένα είναι ο Θεός! Μάλλον, για πολλούς είμαι χαζή, αφελής, συναισθηματική, ρομαντική. Τουλάχιστον δεν είμαι άπιστος Θωμάς, δεν περιμένω μια οπτασία με λευκό μανδύα και φωτοστέφανο να σταθεί στο πλευρό μου για να πειστώ ότι υπάρχει κι αυτό το γεγονός με κάνει και νιώθω πολύ τυχερή. Γι αυτό, όλους αυτούς, τους λυπάμαι από βάθους ψυχής, λυπάμαι για την παραπλάνησή τους, την συννεφιά που καλύπτει τη ματιά τους και δεν μπορούν να δουν παρά μόνο αυτά που θέλουν...
Γιατί πίστη έχεις όταν περιμένεις να γίνει δυνατό, εκείνο που όλοι οι άλλοι θεωρούν αδύνατο! Αλλιώς δεν είναι πίστη, είναι ικανότητα, κι αυτή την έχουν όλοι, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό!
ΠΙΣΤΗ
Δεν εχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι' απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.
Πίστη εχεις οταν απ' το χέρσωμα
και τ' αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Δεν έχεις πίστη όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.
Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.
Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ' άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν' αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.
Γ. Δροσίνης
Από όσα ξέρω εγώ, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο καθένας έχει μεγαλώσει κάπως, έχει μάθει κάπως, έχει ζήσει κάπως. Τα βιώματα και τα συναισθήματά μας μας κάνουν αυτό που είμαστε. Είτε πιστεύουμε είτε όχι. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να πιστέψει στον Θεό μου, γιατί λοιπόν οι άλλοι πρέπει να μου πετάνε τόσο αναίσχυντα στη μούρη τα δικά τους άθεα σχόλια; Σχολιάζουν ναι, δικαίωμά τους, αλίμονο. Δεν θα μπω ποτέ στον κόπο να τους απαντήσω, όχι γιατί είμαι υπεράνω, αλλά γιατί ξέρω ότι κάποιος που δεν θέλει να πιστέψει, δεν θα πιστέψει ποτέ. Αν δεν έχει την καρδιά του ανοιχτή να νιώσει το θαύμα, δεν μπορώ να του την ανοίξω με το ζόρι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσεύχομαι να ζήσει την αλλαγή, να ζήσει το θαύμα, να πιστέψει στην ψυχή του κι όχι επειδή είδε κάτι μπροστά του χειροπιαστό.
Ο Θεός, ο δικός μου Θεός, είναι βίωμα, δεν εξηγείται με λόγια, δεν φιλτράρεται από τη λογική, δεν χαλιναγωγείται με την σκέψη. Όταν έχεις νιώσει την αύρα του αγγέλου σου στο δωμάτιο, όταν έχεις αφεθεί σε άλλα χέρια να κάνουν αυτό που εσύ δεν φτάνεις να κάνεις, τι να εξηγήσεις με λόγια; Εξηγείται ο αέρας που αναπνέεις; Εξηγείται η αγάπη που νιώθεις; Όχι! Κι όλα αυτά για μένα είναι ο Θεός! Μάλλον, για πολλούς είμαι χαζή, αφελής, συναισθηματική, ρομαντική. Τουλάχιστον δεν είμαι άπιστος Θωμάς, δεν περιμένω μια οπτασία με λευκό μανδύα και φωτοστέφανο να σταθεί στο πλευρό μου για να πειστώ ότι υπάρχει κι αυτό το γεγονός με κάνει και νιώθω πολύ τυχερή. Γι αυτό, όλους αυτούς, τους λυπάμαι από βάθους ψυχής, λυπάμαι για την παραπλάνησή τους, την συννεφιά που καλύπτει τη ματιά τους και δεν μπορούν να δουν παρά μόνο αυτά που θέλουν...
Γιατί πίστη έχεις όταν περιμένεις να γίνει δυνατό, εκείνο που όλοι οι άλλοι θεωρούν αδύνατο! Αλλιώς δεν είναι πίστη, είναι ικανότητα, κι αυτή την έχουν όλοι, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό!
ΠΙΣΤΗ
Δεν εχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι' απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.
Πίστη εχεις οταν απ' το χέρσωμα
και τ' αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Δεν έχεις πίστη όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.
Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.
Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ' άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν' αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.
Γ. Δροσίνης
