Δεν μπορώ!

Υποσχέθηκα στη φιλενάδα μου τη Δήμητρα μια ανάρτηση, εξαιρετικά αφιερωμένη, μιας και πέρασα ένα διήμερο με τρεις σχολικές φίλες μου που αγαπάω πολύ κι είναι εξίσου τρελές με μένα! Από την ώρα που βρεθήκαμε, η Δήμητρα ακούστηκε να τραγουδάει: "Δεν μπορώ... να αφήνομαι πια στο κενό.. ". Το ακούσαμε κι εμείς, το σιγοτραγουδήσαμε, οκ όλα... Σε λίγη ώρα η Δήμητρα ακούστηκε να τραγουδάει ξανά τον ίδιο στίχο.. "Δεν μπορώ..". Το ακούσαμε σε κάμποση ώρα για τρίτη φορά, με τη Δήμητρα να το τραγουδάει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, στυλ, ύφος, τόνο! Νομίζω ότι από εκείνο το σημείο η κατάσταση ξέφυγε.. Η Δήμητρα το τραγούδαγε ανεξέλεγκτα, εμείς την αγριοκοιτάζαμε σε κάθε ευκαιρία, ώσπου μάλλον αποδεχτήκαμε την κατάσταση κι αρχίσαμε να συμπληρώνουμε το "Δεν μπορώ.." με απίθανους στίχους, που έδειχναν την διάθεση μας για το θέμα! "Δεν μπορώ.. να ακούω το τραγούδι αυτό..." κτλ... Είχαμε πολύ γέλιο, γιατί μέχρι την Κυριακή το βράδυ πετάγομασταν και λέγαμε το "Δεν μπορω"! Περάσαμε αξέχαστα όμως, γιατί όταν γνωρίζεις κάποιον τόσο καλά και τον ξέρεις και από την καλή κι από την ανάποδη, τον ξέρεις ουσιαστικά. Γελάσαμε τόσο πολύ, με χαζομάρες ακόμα, αλλά όταν έχεις καλή παρέα, γελάς και με τα πολύ απλά. Φάγαμε ωραία πράγματα, κάναμε μπάνιο σε καθαρή παραλία, με καλό κόσμο, γνωρίσαμε συμπαθέστατους ανθρώπους, όλα τέλεια! Βέβαια, η δόλια εγώ, άρπαξα λίγο σε περίεργα σημεία, και ήμουνα στο τέλος με κρεμούλα και τσιμπηματάκια, δεν μπορούσα να βολευτώ στον ύπνο, γιατί δεν ήξερα πώς να κοιμηθώ να μην πολυπονάω, έδωσα και μια με το κεφάλι μπαμ μέσα στη θάλασσα σε κάτι πέτρες γιατί δεν υπολόγισα καλά το βάθος, αλλά κατά τα άλλα, μια χαρά! Θα ξαναπήγαινα! Η τρελοπαρέα (οι άλλες φωτό στο φατσοβιβλίο):

Δημητρούλα, αφιερωμένο!

Υ.Γ: Είχε έναν ουρανό πάντως στις Καμάρες... Ό, τι έπρεπε για τους ρομαντικούς που κάνουν αστράδα... Φαίνονται όλα τα αστέρια και όλοι οι πλανήτες... Κρίμα που δεν είχα την κατάλληλη παρέα για αστράδα...